این خیلی خوبه که آرزوی دیدن امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف رو داشته باشیم؛
این خیلی خوبه که زندگی کردن بدون ایشون رو زندگی ندونیم؛
این خیلی خوبه که از دوریشون گریه کنیم؛
اما یه سوال...
تو همین مرحله باید متوقف شد؟!
بیش تر از حرف و احساس و آرزو کارِ دیگه ای از دستمون بر نمیاد؟!
شما که خوبید؛ خودِ روسیاهم رو می گم: نباید از عادت های بدم که ظهور رو به تاخیر میندازه دست بکشم؟
و شما که خوبید؛ نیاز به بهتر شدن رو احساس نمی کنید؟ نمی خواید دستِ یه نفر دیگه رو هم بگیرید و بیاریدش تو راه؟
عید قربان رو می شه بهانه ای کرد برای قربانی کردن هرچیزی که مانع ظهوره؛
که فقط به حرف نگیم: مولای من، قربونتون برم، چه موقع ظهورتون می رسه؟
بلکه در عمل ثابت کنیم که حاضریم هر عادت ناپسندی رو قربانی راهِ ظهورِ آقامون کنیم و در حد توان عادت های خوب و مفید رو جایگزین کنیم.
حرف زدن کافیه؛ باید عمل کرد. معطل چی هستین؟
هرکه دارد هوس روز ظهور بسم الله...